Μπουχτίσαμε πια! Παντού, πάντα και από τους πάντες συνταγές! «Γλυκές», «αλμυρές», «πολίτικες», «μεσογειακές»! Και πάω και πιο πέρα: Συνταγές πώς θα πετύχει το πρώτο ραντεβού, για να διαφημιστεί εν τέλει γνωστή μπύρα! Συνταγές για έναν πετυχημένο γάμο από τις στήλες περιοδικών ποικίλης ύλης και τους «ειδήμονες» των καναλιών της πρωινής και μεσημεριανής συνήθως Ζώνης. Κι ακόμη πιο σοβαρά! Περιοδικά για τους γονείς και βιβλία με «συνταγές» πώς να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Πρόσεξα, μάλιστα, ότι ο αριθμός 10 είναι ο αγαπημένος τους! Δέκα πράγματα που πρέπει να κάνετε, για να μην κλάψει το παιδί σας! Δέκα πράγματα που πρέπει να προσέξετε για τις διακοπές του! Για την πρώτη μέρα στο σχολείο και πάει λέγοντας!
Κάτι όμως με ενοχλεί, το ίδιο και σας πιστεύω! Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση τη συμβολή των ειδικών στη διαχείριση όλων των θεμάτων∙ ίσα – ίσα που η επιστήμη έκανε και κάνει τα θαύματά της! Ωστόσο παρατηρώ ότι με τις συνταγές τα φαγητά, δεν έχουν τη μυρωδιά και τη γεύση που είχαν της γιαγιάς μου , που τα έκανε όπως – όπως, χωρίς συνταγές, αλλά με αγάπη, για να μας ευχαριστήσει! Ούτε τους γάμους βλέπω να αντέχουν πολύ – πλήθος τα διαζύγια∙ ούτε οι σχέσεις και τα ραντεβού να πετυχαίνουν πάντοτε και η “συνταγόπληκτη” αγωγή των παιδιών δε διαπλάθει τις αναμενόμενες ισορροπημένες προσωπικότητες – πλήθος οι δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση, στη μάθηση, στις σχέσεις, στην ψυχοσωματική ισορροπία τους. Αμέτρητες δε οι προβληματικές συμπεριφορές!
Δε θέλω βέβαια να βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω, αφού πολλές φορές και ’γω υπέκυψα στην πειθώ και το μεγαλείο των συνταγών, αλλά υποπτεύομαι ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες που έχουμε θέσει στην εποχή μας∙ μιλώ για τον αιώνα που νεωστί μας χαιρέτησε και γι’ αυτόν που ξοδέψαμε ήδη την πρώτη του δεκαετία. Διαισθάνομαι πως υπάρχει μια μετατόπιση από την ουσία στην επιφάνεια, από την αγάπη στο ρηχό ενθουσιασμό, από το ζήλο και το μεράκι στην τυπική ανταπόκριση, από τη ζέση στην υποκρισία.
Οι άνθρωποι μαθαίνουμε από τα λάθη μας! Το φαγητό για να πετύχει θα χαλάσουμε πέντε – έξι∙ οι γάμοι, για να αντέξουν, θα κάνουμε και τα λάθη – αρκεί να τα αναγνωρίζουμε – ενώ ο πατρικός και μητρικός ρόλος διεκδικούν το “χρυσό βραβείο” των λαθών. Οι γονείς κάνουμε λάθη! Άλλα αναπόφευκτα, άλλα διαχειρίσιμα, αλλά πάντως λάθη. Το φαγητό σήμερα δεν το απολαμβάνουμε στο σπίτι μας ως οικογένεια και θέλουμε να πετύχουμε την τέλεια συνταγή, για να εντυπωσιάσουμε τον άλλο όταν βρεθούμε. (Ο εντυπωσιασμός των άλλων – φίλων και συγγενών, για να πείσουμε για τη «νοικοκυροσύνη» μας, τα καταναλωτικά μας τρόπαια είναι μια φρενίτιδα των καιρών!
Το ίδιο και οι γάμοι και οι σχέσεις και η ανατροφή των παιδιών! Το κυνήγι της καριέρας, ο ανελέητος ανταγωνισμός στη μάχη να αποκτήσουμε τα αγαθά της κατανάλωσης (από τα καλλυντικά που τα σαΐνια της Lorealεπινοούν για το δικό μας πρόσωπο μέχρι να οδηγήσουμε την «ύβριν» που οι βετεράνοι της MercedesBenzκατασκευάζουν σύμφωνα με το δικό μας statusκαι να χτίσουμε πολυτελή μεζονέτα σε ακριβό προάστιο) έχουν αλλάξει τις προτεραιότητες μας. Για τους περισσότερους – άνδρες και γυναίκες πια – θεωρείται απείρως σημαντικότερη μια λαμπρή καριέρα, η συσσώρευση άχρηστων υλικών αγαθών, το κυνήγι των καταναλωτικών εμπειριών από έναν πετυχημένο γάμο, μια ισορροπημένη οικογένεια, μια αληθινή σχέση!
Ο χρόνος αλλά, κυρίως, το ενδιαφέρον, η ουσιαστική αγάπη που αφιερώνουμε στους άλλους, (συντρόφους – συζύγους, γονείς, παιδιά) εξανεμίζονται και εξατμίζονται από το ανελέητο κυνήγι της δύναμης και του πλούτου! Ο χρόνος που μένουμε και ασχολούμαστε με το σπίτι μας (από το μαγείρεμα, το νοικοκύρεμα μέχρι τη φροντίδα και το μεγάλωμα των παιδιών μας, το ενδιαφέρον για τον σύντροφό μας) συρρικνώνεται σε ελάχιστες ώρες του εικοσιτετραώρου. Τα ζευγάρια δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως και παραχώρησαν τα καθήκοντά τους στις ξένες γυναίκες, που πληρώνονται για να κάνουν όσα θα έπρεπε να κάνουν τα ίδια, για να ζουν πραγματικά: Tο μαγείρεμα, το σιδέρωμα, τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων συγγενών. Έτσι ψάχνουμε για συνταγές! Φαγητού, αγάπης, ευτυχίας, επιτυχίας… Αλλά οι συνταγές χρειάζονται πρώτα απ’ όλα «αγνά υλικά»…
Βιβλιογραφία:
Δεν άνοιξα βιβλίο∙ έγραψα το κείμενο παίζοντας με τον μικρό μου γιο! Μη φανταστείτε! Ελάχιστες ώρες μιας Κυριακής!!!
[Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 68 του περιοδικού]